Inmiddels wonen wij al ruim 7 jaar in Den Haag en elk jaar roep ik in de week voor Prinsjesdag: “Zo, dit jaar ga ik er wel heen!” om enkele dagen later te verzuchten dat het weer niet was gelukt. Dit jaar leek het anders te gaan. Onverwacht had ik een lege agenda en had ik alle tijd en ruimte om nu toch echt de stad in te trekken. Sfeer proeven en foto’s maken was het devies. Opgetogen sprong ik aan het eind van de ochtend dan ook op mijn fiets en ging richting de feestelijkheden. Al snel vond ik een mooi plekje met uitzicht op de stoet. Ik maakte een vrolijk praatje met andere enthousiastelingen en had het helemaal naar mijn zin. Tot opeens, zo’n 20 minuten voor de echte koets ging rijden, mij het klamme zweet uitbrak. Een irritante, knagende angst klom als een gemeen kaboutertje omhoog. Al die mensen, al die drukte en vooral al dat geluid. In eerste instantie probeerde ik mij te verbijten en bleef ik eigenwijs staan, dat beklemmende gevoel negerend. Tot ik na een paar minuten besefte dat het eigenlijk best een beetje idioot is om jezelf te dwingen te blijven staan. Dus besloot ik (met moeite) lief te zijn voor mijzelf en terug mijn fiets op te springen naar huis en was ik nog precies op tijd om met de voetjes op de bank te zien hoe Willem zijn eerste troonrede uitsprak. Volgend jaar doe ik gewoon een nieuwe poging en dan laat ik dat irritante knagende angst kaboutertje gewoon thuis!