Het interessantste van geschiedenis vind ik het zoeken naar de oorspronkelijke beweegredenen en gedachtes van de gewone mens. Mensen die net als jij en ik, in hun dagelijkse realiteit werden geconfronteerd met de (ongeschreven) regels, verlangens en taboes die in hun tijd dominant waren.

Om echt te voelen hoe het leven in een bepaalde periode zou kunnen zijn geweest, is het de kunst niet alleen te luisteren naar de levens en verhalen van oude koningen, gerafineerde kolonisten of streberige generaals, maar juist op zoek te gaan naar het verhaal van jan met de pet. Tijdens mijn studie probeerde ik achter dat soort verhalen te komen door steeds weer te kiezen voor vakken waarin Jan met de Pet centraal stond.

Dus leerde ik van alles over 17e eeuwse broodschrijvers (de voorlopers van de Wilma Nanninga’s en Albert Verlinde’s van onze tijd) en verdiepte ik mij in het leven van de Marovostam (een heel klein volk levend ergens op een klein stukje van de Salomons eilanden), die door de komst van de grote commerciële houtkapmagnaten in hun bestaan werden bedrijgt. Als bijbaantje interviewde ik 90 jarige ouderen die in hun jeugd als Hollanders in Suriname waren opgegroeid en nog verhalen van hun grootouders over de slavernij konden vertellen. Uiteindelijk studeerde ik af door een onderzoek te doen naar de idealen van “het klootjesvolk” dat zich in de jaren 70 verenigde in de kabouterbeweging en in Amsterdam een heuse eigen vrijstaat proclameerde.

Door al die verschillende onderwerpen liep steeds een zelfde rode lijn, de speurtocht naar het raakvlak van het leven van de toevallige passant en het bekende verhaal van de machthebbers. Op zoek naar die plek waar de “kleine” en de “grote” geschiedenis elkaar raken. Op dat kruispunt liggen de verhalen altijd voor het oprapen. Verhalen vol liefde, verdriet en verbazing, maar ook vol met dagelijkse beslommeringen, saaiheid en bekrompenheid. Door in te zoomen op de “gewone” mens krijgt de geschiedenis zoals we die vaak kennen een rafeliger randje, besmuikter en kleurrijker tegelijk. Juist door die rafels ontstaat het besef dat niets zwart-wit is, dat het ultieme kwaad en super helden niet bestaan en dat iedereen, of je nu wilt of niet, van betekenis kan en mag zijn.