Nu ons peutermeisje bijna twee wordt zijn we naast een school, ook op zoek naar een leuke peuterspeelzaal hier in de stad. Gewoon een plek waar ze in alle vrolijkheid de kans krijgt te spelen met andere kinderen. Nu wist ik bij aanvang van het zoeken best dat hier in de stad binnen het onderwijs sprake is van segregatie en dat er grote verschillen zijn in de samenstelling van scholen. Sterker nog, het vergoten van gelijkheid in het onderwijs is de afgelopen jaren mijn vakgebied geweest, dus ik was van te voren meer dan gewaarschuwd. Toch ben ik verbaasd!

Verbaasd omdat je in een stad vol culturen en achtergronden, toch hoofdzakelijk de keus blijkt te hebben tussen witte scholen met lange wachtlijsten of “zwarte” scholen zonder wachtlijst. De witte scholen profileren zich op basis van hun extra aanbod voor de snelle leerling terwijl de zwarte scholen zich profileren op hun aanbod voor kinderen die het leren wat minder makkelijk afgaat. Op de ene school zijn de ouders hoofdzakelijk hoog opgeleid, terwijl in de andere variant de ouders veelal laag opgeleid zijn.

Vandaag namen we een kijkje bij een peuterspeelzaal, in de verwachting dat hier de verschillen toch minder groot zouden zijn. Niets blijkt minder waar. Een kind kan naar de voorschool, waar kinderen vanaf 2,5 jaar, voor weinig geld, 4 dagdelen per week al helemaal worden klaargestoomd op het klassikale school bestaan, in de hoop dat zij een paar jaar later zonder al te grote achterstand aan de kleuterklas kunnen beginnen. Of een kind gaat naar een Peuterspeelzaal, waar voor heel veel geld, kinderen vanuit de meest uitgebreide visies aangeleerd wordt hoe met elkaar te spelen. Het liefst passend bij de schoolfilosofie van de toekomstige basisschool. Ook hier is er een overduidelijk onderscheid tussen “wit” en “zwart”, arm & rijk en lager of hoger opgeleid.

Tja en wat moet je dan als ouder? Het liefst vind ik een plek waar ons meisje mag spelen zonder gelijk in een methode te hoeven vallen, dat ze mag spelen met kinderen uit allerlei windstreken en dat er niet bij binnenkomst al gekeken wordt of zij voor of achter loopt. Vooralsnog lukt het mij niet om zo’n school of peuterspeelzaal te vinden. En och wat vind ik dat zonde. Ik vind het zo jammer dat op deze manier kleine kinderen al bijna gedwongen worden om gesegregeerd van elkaar op te groeien. Want ik gun mijn kind en al de andere kinderen hier in de stad het zo dat zij zonder al te veel vooroordelen mogen kennismaken met elkaar. Samen mogen opgroeien. Samen mogen genieten van zowel gekleurde Pieten, kaarsjes met kerst en heerlijke Baklava tijdens het suikerfeest. Kinderen die zonder stempel trots leren zijn op de kwaliteiten die zij in huis hebben, zonder direct een stempeltje te krijgen omdat je nu wel of niet al zinnen van drie woorden maakt, liever kruipt dan loopt of te druk of te rustig bent.

Nee, mijn idealen geef ik nog niet op, ik hoop uiteindelijk toch zo’n plek te vinden voor ons meisje. Al moet ik in alle eerlijkheid wel bekennen dat ik, deels met pijn in mijn hart, mijn kind toch inschrijf op de toch vooral “witte” scholen en peuterspeelzalen. Waarom? Omdat ik niet wil dat mijn meisje de dupe wordt van diezelfde idealen. Ik wil haar niet dwingen op te groeien op een plek waar ze bij voorbaat een eenling zal zijn, gewoon omdat ze nog voor zij twee is praat over slingers en broccoli, vrolijk Berend Botje mee zingt en met de dag hoger huppelt en springt. Nee, ik wil dat zij eerst en vooral kind mag zijn, over die idealen praat ik met haar later nog wel.