De vroege zaterdagochtend lijkt mij een mooi moment om iets te schrijven over een kort Geef! en ontvang avonturen  van de afgelopen dagen.(Dit in het kader van Geefmaand! November) Bij het nadenken over wat ik hier zou gaan schrijven kwamen er verschillende momenten van de afgelopen dagen in mij op waarvan er twee steeds weer terug kwamen.

 Allereerst iets wat gisteren gebeurde. Ik fietste gister, enigszins verdrietig door de stad. In mijn ooghoek zag ik een man voorbij fietsen die ik herkende, op hetzelfde moment hoorde ik hem mijn naam roepen. Normaal gesproken steek ik dan mijn hand op, zwaai gedag en fiets door. Vandaag niet, ik draaide mijn stuur, net als hij, om en we stopten midden op straat voor een kort praatje. Deze man had ik anderhalf jaar geleden leren kennen op een moment dat zowel hij als ik vochten met het symbolische “zwarte gat” in ons zelf. Enkele maanden deelden we twee keer per week ons lief en leed met elkaar (en nog enkele mensen) om na een paar maanden ieder weer verder te gaan op ons eigen pad. Inmiddels had ik hem al een jaar niet gezien, tot nu. Daar op straat wisselden we in enkele minuten weer even lief en leed uit, spraken over de moeilijke momenten in onze levens maar deelden ook ons gevoel van positiviteit. Het idee, dat als je maar gewoon de ene voet voor de andere blijft zetten en zoveel mogelijk probeert te genieten van het nu, het altijd wel ok is. Toen ik weer verder fietste was mijn hart weer wat lichter, ik kon er weer even tegenaan en ik had de indruk dat voor hem hetzelfde gold. Zomaar een mooi moment, waarin het geven van echte aandacht centraal stond.

 Het tweede moment dat in mijn hoofd speelt is de thee afspraak die ik met een hele goede vriendin had.      Voor een keertje hadden we eens buiten de deur en zonder mijn dochtertje erbij afgesproken. Ik werd getrakteerd op koffie en lekkers en we dompelde ons onder in een fijn, eerlijk en soms moeilijk gesprek. We spraken over onze beider levens, over onze up’s en downs, over onze angsten en dromen. En ook nu kwamen we tot de conclusie dat als je je zoveel mogelijk concentreert op dat wat er nu, op dit moment is, zoals een fijne stoel om op te zitten, een mooi liedje op de radio of een smakelijk hapje brood, het allemaal wel behapbaar blijft.

 Nu ik over deze momenten schrijf wordt het mij helder waarom juist deze twee momenten zo zijn blijven hangen. Bij beide momenten gaven ik en de ander elkaar oprecht even alle aandacht en tijd. Even echt willen horen wat de ander zegt en zelf ook even echt gehoord worden. Geven en ontvangen gaan in deze beider momenten hand in hand. Gewoon “zijn” in het moment en genieten van wat er is, dat is misschien wel de grootste gift die je jezelf en anderen kunt geven.