Hier in huis is het druk, heel druk. Sint, kerst en komende zondag de tweede verjaardag van ons meisje. Vroegen wij ons twee jaar geleden nog af of zij voor of na de kerst zou komen, inmiddels telt ze tot 14, fietst ze een paar meter op haar driewieler en heeft duidelijke wensen (een autobaan met een grote blauwe auto). Elke keer als ik naar haar kijk verwonder ik mij weer over al dat schoons en hoe hard dat groeien gaat. Wat een rijkdom om mij heen. Het glunderen bij het zien van een kerstboom, de geur van vers gebakken brood en prullenbakken vol met pakpapier vullen de ruimtes om mij heen.

Tussen al deze drukte en gezelligheid in werk ik aan oude dingen die ik moeilijk vind, die zwaar zijn en energie slurpen. Juist nu het buiten donkerder wordt en in huis steeds knusser valt mij dit extra zwaar. En juist dan wil ik alleen maar meer mijn best doen. Maar ja, dat moet juist niet! Dus probeer ik het mijn best doen te laten varen en het maar gewoon te laten gebeuren.  En dan? Even ademhalen, denken aan mijn droomplekje in Bretagne, kopje koffie en vooral kijken naar dat kleine meisje. Mijn kleine lieve dondersteen is het warmste vlammetje in mijn hart.