Zoals het op een goede eerste kerstdag betaamt maakten wij na de uitgebreide kerstlunch een wandelingetje. We liepen naar het nieuwe archeologisch park Matillo wat vlak achter het huis van mijn ouders ligt. Het park is niet meer dan een groot veld vol gras, omringd door aarden wallen, op elke hoek een uitkijktoren. Aan de buitenkant groeit een berkenbos in wording, tere stammetjes hutje mutje op elkaar maar lijken nog o zo leeg. De zon zakt langzaam terwijl wij hier struinen, het is er fris en leeg. Die leegheid, o zo wonderlijk, doet je voelen hoeveel voeten hier al liepen. De honderden Romeinse soldaten die hier hun hoofden lieten rusten, dromend van hun verre thuis, de zusters die knielden om te bidden en te wieden en de boeren die hier hun groenten oogsten. Nu kun je hier spelen, klimmen en een beetje struinen, de geschiedenis verborgen onder de stappen die je maakt. Aan de rand staat een kunstwerk, een half ronde muur als fontein. De muur spreekt ons aan met een zin:

Welkom reiziger, vertel me je verhaal, ik bewaar het, terwijl jij de nacht ingaat.

Een kerstboodschap uit de wortels van de tijd.