Gisteren begon ik met het maken van wat schetsen voor een portret dat ik ga tekenen voor lieve E. en haar man. Een tijdje terug ging ik naar haar promotie en gaf ik haar een “nog te maken” tekening waarbij zij zelf mocht zeggen wat het worden moest. Na wat denkwerk liet ze mij weten dat ze het wel leuk zou vinden als ik een portret van haar en haar man voor haar tekende. “Natuurlijk!” zei ik, terwijl ik  “Oeh, das wel een beetje eng” dacht. Want het tekenen van een portret van een onbekende is een ding, het tekenen van een portret van een van je beste vrienden is toch een heel ander ding. Een onbekend gezicht kun je immers nog fris en onbevangen bekijken, bezien als een lijnenspel wat je simpelweg “natekent” op papier. Terwijl het gezicht van iemand die je alweer 14 jaar kent al lang vele plekjes in je geheugen heeft ingenomen. In mijn hoofd heb ik een beeld van haar, gefabriceerd uit alle keren dat ik haar heb gezien. Als ik mijn ogen sluit, zijn haar haren bijvoorbeeld veel langer dan op dit moment, draagt ze nooit een broek, terwijl dat in het echt heus wel eens gebeurt en draagt zij altijd het zelfde kettinkje. Op het scherm van mijn computer staat de foto die ik teken. Met elk lijntje dat ik zet versmelt de foto samen met het beeld in mijn hoofd. Na een uurtje tekenen ligt de eerste schets van haar gezicht nu op de tafel.Wanneer ik door de kamer beweeg blijft de tekening mij aan kijken. (Beweeg het hoofd maar eens van links naar rechts dan zie je het vast ook.) Alsof ze grinnikt om mijn overdenkingen 🙂