Zo, hier ben ik dan weer. Ik laste voor mijzelf even een blogpauze in om mij te kunnen bezinnen over het hoe en waarom van dit blog. Iets meer dan een jaar geleden stofte ik dit blog af en begon ik met het vrijwel dagelijks schrijven van een stukje tekst, altijd gecombineerd met een fotootje of een tekening. De laatste weken twijfelde ik met regelmaat of ik nog wel wilde blijven bloggen, en zo ja in welke vorm. Ik kwam er achter dat ik onbewust de lat voor mijn blogjes steeds hoger ben gaan leggen.Van begin af aan heb ik dit blog beschouwd als mijn eigen kleine speeltuin op het grote wereldwijde web dat internet heet. Een plek waar ik kan experimenteren, mijzelf kan ontdekken, kan fantaseren en waar ik uiting mag geven aan dat wat ik voel. De afgelopen dagen kwam ik er achter dat ik deze punten een beetje uit het oog was verloren, ik had onbewust de handrem gezet op al deze dingen die voor mij het bloggen zo waardevol maken. Het schrijven vanuit mijn gevoel, vanuit de kleine, wonderlijke dingen om mij heen, had plaats gemaakt voor schrijven vanuit mijn hoofd. De gedachte om te stoppen met mijn blog kwam zelfs voorbij.

De afgelopen dagen merkte ik dat de behoefte aan het spelen en het uiting geven aan mijn gevoel de dingen waren die ik de laatste tijd het meeste heb gemist. De komende tijd hoop ik juist dit weer terug te kunnen vinden op mijn eigen kleine letterweitje dat mijn blog voor mij is. Met het schrijven van dit 350e blogje start ik weer met spelen, met zoeken naar dat wat ik voel, naar dat wat mij blij of verdrietig maakt, naar wie ik kan zijn. Om mijzelf op weg te helpen veranderde ik vandaag de gehele layout van mijn blog, een virtuele lente wind, waarin ik weer spelen kan!