Zachtjes stapt zij op de drempel van de kamer van het huis. In haar hand een stukje knuffeldeken. Die ruikt zo fijn warm, naar zoete koek en beertje, naar duimen en naar licht. In een hoekje van de kamer staat de oude stoel van oma. Het bruine rotan, het dikke bloemenkussen van fluweel. Kijk je goed dan zie je al de gaatjes veroorzaakt door kleine vonkjes shag. De stoel is eigenlijk een beetje vies, dat weet het meisje best. De kamer trouwens ook, nu die al maanden niet meer wordt bewoond. Als beneden de muziek steeds harder klinkt, stemmen ruwer worden en vrouwen giechelen op een manier die het meisje nog niet begrijpt, dan rent ze zachtjes naar dit plekje toe. Hier waar het licht de gordijnen niet meer passeert, hier in deze oude stoel van oma, is ze even weer zo klein als ze wil zijn.