We hebben het vaak over minuten, uren of dagen maar de tijd kan van alles zijn. Als kind mat ik de tijd af aan de sigaretten van mijn moeder. Wanneer we met de bus naar de stad gingen en wilden weten hoe lang we nog moesten wachten zij mijn moeder altijd, nog 1 shagje (dan kwam de bus bijna) of nog twee (dan zou het voor mijn gevoel nog eeuwen duren voor de bus zou komen). Begon mijn moeder sneller te roken dan wist ik dat ik klaar moest gaan staan, dan kwam de bus al bijna om de hoek.  ’s avonds zij mijn moeder vaak, nog eentje en dan moeten jullie naar bed. Wist je het na die ene zo te rekken dat het tijd werd voor een tweede, dan had je geluk, dan kon je nog even blijven kijken naar de tv. 

Later mat ik de tijd in het aantal keren Frans dat ik nog had die week. Had ik nog 3 lessen voor de boeg, dan was het weekend nog lang niet inzicht. Was de laatste Franse les geweest (ook als deze op een andere dag dan vrijdag was) dan leek het alsof het weekend was begonnen, het tijd was voor wat leuks. 

Autoritten draaiden op de tussenstops. Alleen stoppen om te tanken was dichtbij, even stoppen voor een ijsje was een fikse rit, een pasteitje onderweg betekende vakantie.

En ook tegenwoordig bestaat de tijd voor mij uit zoveel meer dan die verschuivende wijzer op de klok. Aan het peutermeisje leg ik uit dat als het donker wordt pappa er weer is en we gaan eten, na de Teletubbies komt oma en na het slaapje gaan we naar het park. Breng ik haar naar bed, dan tel ik in mijn hoofd, 1,2,3, slaapt ze na een paar keer honderd dan is het vlug. Een enkele keer duurt het langer dan tel ik tot 1000 en weer terug. Als ik alleen ben en ik teken dan bestaat de tijd even niet, schrijf ik dan vliegt de tijd juist voorbij. Soms zit ik stil en verweeft de tijd van toen die met het nu. Als ik slaap lijkt vroeger heel aanwezig, dan tel ik minuten terug. In bad meet ik de tijd aan het bijvullen met heet water. 

De tijd weinig fascinerenders ken ik niet.