En de naam kreeg een beeld (plus een klein fragment).

Een rode maan schijnt dwars door de kale takken haar kamer binnen. Het gordijn wiebelt lichtjes heen en weer op het zuchten van de wind. Het is laat, het oude huis en haar bewoners slaapt. Toch kraakt de trap. Zachtjes sluipt het geluid omhoog. Het stopt voor de deur van haar kamer. Het blijft staan. Het langzaam draaien van de deurknop begint. Millimeter voor millimeter opent de deur zich, het rode maanlicht vermengt zich met het felle licht uit de gang. In het tegenlicht laat de werkelijkheid zich het helderst zien. Zijn schaduw, die hem groter en donkerder maakt, laat zien wat hij is.