We struinden vandaag een stukje over de Waaldorpervlakte. Een prachtig stuk natuur op fietsafstand van ons huis. Zo af en toe komen we hier om een stuk te fietsen, vandaag stapten we juist eens af en maakten een kleine, fijne wandeling door het duingebied. Door de regen van de afgelopen tijd was het er bijzonder kleurig geworden. Veel groen, gecombineerd met de bijna herfstige kleuren van de duindoorn, ros kardinaalsbessen en blauwe bramen. 

Het peutermeisje (tegenwoordig een heuse schatzoekster) liep een aardig eindje zelf al zoekend naar eikels, eikelappels ( dennenappels) en stokjes en ook ik verzamelde hier en daar een steen. Met haar stok tekende ze voetstappen in het zand, er werd limonade gedronken en een toren gebouwd in het zand. terwijl zij zo bezig was keken manlief en ik elkaar aan, samen blij met het moois dat ons meisje ons geeft. 

Kleine druppels gaven het sein om te vertrekken, een paar minuten later stonden we onder de bomen te schuilen voor de plensbui waarin de druppels waren omgetoverd. Met zijn drietjes zongen we hard “onder moeders paraplu” en “het regent, het regent…”. De regen deerde ons niet.

Het was een zondagmiddag zoals je die in boekjes leest, zoals die hoort te zijn. Zo’n middag die je koestert en bewaard.