De vloer waarop ik rust duwt aangenaam hard in mijn rug. Ik voel hoe de versleten planken langzaam hun afdruk achterlaten in mijn huid. Ik strek mijn armen, mijn vingertoppen spelen hun eigen spel met de stofjes die in het schijnsel van het licht naar beneden dwarrelen. Een enkeling vindt de weg naar mijn neus, kriebelt mij, om daarna stil te liggen op mijn wang. Mijn lippen proeven de ietwat wrange smaak van verloren verhalen. Boven mijn hoofd zit een kiertje. Een streepje zonlicht vindt de weg naarwaar ik lig, warmt mij op en een gevoel van loomheid maakt zich van mij meester. Ik gaap, rek mijn lichaam uit en nestel mij als een klein spinnetje in een hoekje van de zolder. In mijn slaap weeft de tijd een web van dromen. Een tel, een dag, een eeuw, op deze zolder bestaan ze allen in een zelfde ademzucht.