Het afgelopen weekend keken we naar de “DWDD Guilty Pleasure recordings” van “De wereld draait door”. Hier kwam het liedje “Dit is mijn wens” uit “De kleine zeemeermin”, gezongen door Janne Schra, voorbij.

Bij het horen van de eerste klanken vloog ik terug in de tijd. Even zag ik mijzelf weer als het kleine meisje van zeven dat voor het eerst naar de film ging. Ik voelde de spanning weer van toen. De donkere zaal, het overweldigende geluid, de mooie prinses en het grappige visje en vooral het fijne, veilige gegruwel om Ursula, de inktvisheks. Overweldigend, mooi, magisch en reuze griezelig tegelijkertijd. Juist dat laatste maakte het extra fijn.

Als kind vond ik het geweldig om te griezelen om dingen die er eigenlijk niet konden zijn. Vampieren, spoken en heksen ik kon er geen genoeg van krijgen, juist omdat je er zo fijn veilig bang voor kon zijn. Terwijl er in het echte leven soms dingen gebeurde die ik niet begreep, voelde ik mij tijdens het lezen van griezel verhalen juist sterk en stoer. Toen ik op een gegeven moment het “griezelhandboek” van kinderboekenschrijver Paul van Loon kreeg was de vreugde dan ook compleet. Avond aan avond las ik in dat boek, ik leerde elke bladzijde uit het hoofd en probeerde alles te weten te komen over het bestrijden van diezelfde spoken, heksen en vampieren.

Onlangs kwam ik het weer tegen, het boek staat vol met aantekeningen in mijn toen nog kinderlijke handschrift en elk plaatje is zorgvuldig ingekleurd. Net als bij het zien van het liedje uit de kleine zeemeermin voelde ik bij het open van dat boek weer even die zelfde magie van toen.