Onlangs maakte ik met goede vriendin Eva een kleine trip “down memory lane”. We gingen terug naar het dorp waar ik ben opgegroeid en waar haar opa ooit vandaan kwam: Katwijk.
Onze tocht begon in het museum, waar we opzoek gingen naar kleine spoortjes van onze eigen families. ik had geluk, ergens in een hoekje op de zolder, stond een maquette van het huis waar ik ben geboren. Ik wist dat er zoiets moest staan, en toch is het vreemd, je eigen minihuis in een vitrine zien staan.
In de straten van het dorp hing de zelfde sfeer als vroeger, de bakker zat er nog op de juiste hoek en de verf op “witte” kerkje aan de boulevard voerde zoals altijd haar eigen gevecht met de elementen. Onze hoofden waaide leeg op het schuimende strand, de wind maakte onze wangen ruw en het zoete taartje verborg een spoortje zilt.
We kletsten, deelden en lachte als vanouds en we maakten foto’s, heel veel foto’s. Na afloop wisselde wij onze foto’s uit en een klein wondertje vond plaats. Onze foto’s waren zo anders en toch eender. Gemaakt op dezelfde plek, maar weerspiegelde duidelijk onze karakters. Zo plaatste ik ze ietwat ongeduldig op Facebook, ruw en onbewerkt, eager om het verhaal van de ruwe zee en wind te vertellen. Op mijn foto’s vooral water, schuim en lucht. Haar foto’s verschenen wat later, mooi nabewerkt en gesorteerd op de fijnere details. Als een echte schrijfster probeerde ze een detail te vangen en te laten spreken. Ik, de tekenaar, was er na al die foto’s nog niet helemaal mee klaar. Ik koos een van haar foto’s en tekende die op mijn manier. Die zelfde plek kreeg zo weer een ander gezicht.
grietjedrooglever.nl 