Gister liep ik samen met een vriendin door het bos. Een stukje voor ons uit rende mijn dochtertje van 3, in de wagen lag het babymeisje van vriendin W. te slapen. Samen hadden we het over de wereld om ons heen en hoe we onze kinderen in die wereld willen grootbrengen. Over de angsten die je hebt als ouder, maar ook over de kansen die we zien. Van het nieuws in Frankrijk hadden we nog niet gehoord.

Thuis opende ik mijn computer en bekeek in stilte de beelden van het nieuws, las mijn timeline en bekeek de kranten terwijl aan de andere kant van de kamer mijn meisje zingend een zandkasteel aan het bouwen was. De kinderlijke onschuld in schil contrast met de hardheid van de wereld om ons heen.

In bed moest ik denken aan verschillende momenten in mijn leven. Aan de tijd dat ik als studentenassistente werkte op een zwart MBO in Amsterdam, waar zelfs de docenten geen toekomst zagen in hun, veelal allochtone, leerlingen, gewoon omdat ze niet paste in het beeld van de “brave blanke student”. Aan de jongens in die klas die tijdens mijn eerste lessen de tent zowat afbraken, gefrustreerd over het feit dat ze werden opgezadeld met een meisje van een paar jaar ouder ipv. een echte docent. Die jongens die eigenlijk gewoon wat vertrouwen nodig hadden, het gevoel moesten krijgen dat er in hen werd geloofd.

Ook moest ik denken aan die man die eens aan mijn bureau stond toen ik nog werkte bij een anti-discriminatiebureau. De van origine Marokkaanse man vertelde mij dat hij het gevoel had bestolen te worden van zijn eigen identiteit. Waar hij eerst als man, als vader, als werknemer, als voetballiefhebber, als klant, als vriend en als buur werd benaderd merkte hij dat dit ongemerkt was veranderd in moslimman, moslimvader, moslimwerknemer, moslimvoetballer, moslimklant, moslimvriend en die “toevallig” goeie moslimbuur. En nu (we hebben het over een jaar of 7 terug) merkte hij dat steeds vaker ook de toevoegingen wegvielen en hij nog allen werd aangesproken op zijn moslim zijn. Terwijl hij toch echt al die dingen samen was.

Aan deze jongens en aan deze man wordt vandaag door velen weer gevraagd om “afstand te nemen” van dat wat in Frankrijk is gebeurt. Om afstand te nemen van dat wat drie individuen hebben gedaan uit pure haat. Ik ben blij dat ik niet in hen schoenen sta, het zou mij zo ontzettend kwaad maken om mijzelf steeds maar weer te moeten verexcuseren voor de daden van een ander, voor iemand die jij niet kent en bent. Waarom? Omdat wij ons laten leidden door de angst die ons wordt opgedrongen door zo’n laffe daad.

Nee laten we wat dat betreft een voorbeeld nemen aan bijvoorbeeld de Zweden die afgelopen week, als reactie op een aanslag op een moskee, hartjes plakten op de deuren van andere Islamitische instellingen. Want is liefde niet het enige redmiddel tegen haat?

Niet de angst maar de liefde voor de ander, hoe anders hij ook lijkt, dat is wat ik mijn dochter mee wil geven, juist in deze tijd.