Vandaag zocht ik mijn mappen vol met tekeningen uit. Stapels tekeningen van de afgelopen 30 jaar lagen voor mij op de grond. Van vroege kindertekeningen tot recente cirkels. Heel veel schetsjes, herinneringen en hier en daar een zilvervisje kwamen uit de stapel te voorschijn. Al kijkend naar de beelden voor mij valt op dat ik duidelijk meer heb met het rauwe zwarte randjes dan met roze, fleurige zoetigheid. In mijn mappen vind je weinig bloemen en veel zwervers, armoede, honger en bovenal heel veel oude mannentjes, vrijwel alles getekend met zwart/wit. Vooral met die laatste groep, de oude mannetjes, heb ik een soort haat-liefde verhouding. Jaren tekende ik vrijwel niets anders dan dat, soms uit plezier, soms tegen wil en dank.

Mijn tekeningen van de afgelopen 2 jaar zijn duidelijk anders dan de rest, waar ik vroeger koos voor mensen kies ik nu voor de natuur en ietwat vervallen plaatsen. Na jaren ploeteren heb ik de oude mannetjes achter mij gelaten en durf en mag ik anders tekenen, vrijer, kleurrijker en met meer plezier.

Tijdens het sorteren maakte ik foto’s van mijn oude werk. Hieronder toon ik nog eenmaal “mijn mannetjes” waarna ze vervolgens voor de rest van de tijd een plekje mogen vinden in het verleden en vier ik de hervonden ruimte in mijn hoofd met nieuwe tekeningen vol kleur.