Als ik schrijf voor bijvoorbeeld dit blog dan is het net alsof ik op een kleine rots midden in de oceaan zit. Een oceaan vol gedachten waar ik in weer en wind over uit tuur. Ik kijk en kijk, net zo lang tot ik een klein visje op zie springen. Dat visje is een idee. Elke dag vang ik er een om vervolgens te fileren in beeld en woord. Soms zijn de visjes schamel en wacht ik de hele dag om laat op de avond toch nog een armetierig gratenbaaltje op te diepen uit het water. Het mooist zijn de regenboog vissen die al vroeg in de ochtend voorbij zwemmen. Dat zijn de vissen met een verhaal waar je alle kanten mee op kunt gaan. Zo’n vis vangen maakt me blij. De steen en ik zijn een.

Het turen doet mij goed, niets zo veranderlijk als deze oceaan. Als het stormt raast het door mijn hoofd en haren, creëert een wervelende chaos die pas weer kalmeert als de vis gevangen is. Na het vangen en het fileren blijf ik vaak nog wat hangen op die rots en geniet ik van het kabbelende water wat ontstaat als de wind weer gaat liggen.

Inmiddels kan ik niet meer zonder deze steen, mijn uitkijkpunt. Die steen en ik zijn een.