Al knabbelend op een takje aalbessen kijk ik uit het raam van de tram. De zon schijnt door het raam op mijn hand. Op het bankje naast mij neuriet een man vals mee met de muziek die alleen hij kan horen. Twee oudere dames giebelen als jonge bakvissen over de mannen uit hun jeugd. Al rijdend ruilt het strakke lijnenspel van de stad haar plaats met de natuurlijke krommingen van de weidevelden. Ik kijk naar al die tinten groen, de geur van buiten komt bijna door het raam heen. Dan verschijnt een klein, fel oranje vlekje in mijn beeld. De tram komt nader, het vlekje wordt groter en is volkomen dissonant zo tussen het groene gras en de grijze schaapjes. Het oranje begint te bewegen en blijkt de rok van een oudere dame. Ze zit, ietwat onflatteus, op haar hurken in het gras, zoekend naar dat wat vermoedelijk haar golfballetje is. De schapen blaten haar bemoedigend toe, haar medespeelster kijkt met een paar schoenen in de hand beschaamd toe.

Terwijl de dames uit mijn zicht verdwijnen en de tram verder rijd blijf ik denken aan het schoeisel. Zouden die van de zoekende vrouw zijn geweest? Ik zie het in mijn hoofd al helemaal voor mij: hoe zij haar schoenen uit trekt, haar rok wat hoger sjort en kordaat het slootje tussen de golfbaan en het schapenweitje in stapt om zonder gene op zoek te gaan naar dat ene balletje. Het balletje waarmee zij vurig hoopt haar speelmaatje eindelijk eens te verslaan. Zou het haar uiteindelijk gelukt zijn?