Noem mij hopeloos ouderwets maar diep in mijn hart zou ik best het mutsje van deze Bretonse vrouw willen dragen. Van kant, uren werk zitten er waarschijnlijk in. De kleine bloemetjes, een voor een gemaakt door geduldige handen. Draad voor draad, zoals de traditie dat al eeuwen vraagt.  

Tijdens het tekenen moest ik steeds denken aan een beeld van vroeger. Ik ben zelf opgegroeid in een vissersdorp aan zee. Een enkele oude dame liep daar op zondag nog in dracht. En op de wekelijkse toeristenmarkt waren er altijd wel een aantal van deze dames bezig met het maken van werkjes van kant. Daar zaten zij dan, als attractie, als levend museum stuk uit vervlogen tijden. De vrouwen leek het niet te deren, ze waren trots. In hun eigen dialect spraken zij vurig over de zee, hun mannen en het dorp. Trots op de traditie die in hun vingers verscholen zat, kantklossen, netten boeten, ambachten die bijna niemand meer kent.  

(Het verhaal achter de tekening: In mijn schrijf en schetsboek tekende ik voorzichtig, lijn voor lijn deze dame met haar kapje. Het werd mooier en mooier, tot het moment van de zwarte pen. Een vlek, te donker en gedoe met kleur. Ze werd uitgescheurd maar ook gered van de papierbak. Gelukkig scande ik haar in voor de vlekken zich toonden en kon ik haar bewerken voor dit blog. Met een beetje pritt plakte ik haar gevlekt en wel weer terug, op de eerste pagina van mijn nieuwe schrift. Zo zal zij mij helpen herinneren aan het plezier waarmee ik dingen maak, het gaat niet om perfectie maar om het doen. ze mag haar zijn.)