Ik ben het gelukkigst wanneer de rimpelige handen zich sluiten om mijn nek, mijn glanzende nek. Het lichte trillen van zijn adem geeft mijn stem een klank. Ik zing, vertel zijn lied. Nooit kan ik zelf kiezen wanneer ik klink, wanneer ik waak, wanneer ik zing. Zijn handen pakken mij uit het donker, strelen mij met een fluwelen doek. Het is een terugkerend ritueel, het aaien, wrijven, glimmen. Mijn doffe huid wordt glanzend, mijn sierlijke vorm toont zich in de laatste restjes zon. Elk klepje wordt voorzichtig opgewreven terwijl ik ongedurig wacht. Altijd net iets langer dan ik verdagen kan.

En dan, dat magische moment, de handen om mijn hals, de lippen die mij teder beroeren.De eerste tonen, de trilling van zijn adem, altijd wat stroefjes, mijn kleppen nog wat krakend. Bij elke nieuwe ademteug voel ik mij jonger, zing ik harder, zweep ik op. Ik glom naar de wereld om mij heen. Dit duet tussen mij en de muzikant, met zijn rimpelige handen en vlezige mond, is als een dans. Een dans die wij tot de perfectie uitvoeren.

Ik voel het, hoor het wanneer het publiek allen nog maar kan bewegen zoals hij, zoals ik, zoals wij dat willen. Hij bedenkt, ik betover. Maar na afloop eindig ik altijd in het donker, opgesloten, alleen. Niet wetend voor hoelang. In het donker haat ik. Ik haat wat ik ben geworden, mis wie ik ooit was.

Eens was het anders. Ik wilde toen nog leiden, nog sturen. Niet luisteren naar de mond en de vingers van een ander. Niet wachten op zijn adem voor het krijgen van een stem. Ooit kon ik nog lopen, zong ik niet in klanken maar in woorden. Blies ik een ander adem in.

Ik werd die eerste maanden misselijk van het zwieren tijdens een lied, van het raken van zijn buik tijdens een stil moment. Ik walgde van zijn vingers om mijn hals, zijn spuug, zijn mond die in mij blies. Die eerste dagen, maanden, klonk ik vals en treurig. Steeds verlangde ik weer terug naar het moment dat ik die ene koffer nog niet had geopend. Dat ene moment voordat ik met mijn toen nog handen stiekem het deksel oplichtte. Dat ene moment waarop ik via het zachte fluweel tussen mijn vingers een leegte voelde stromen door mijn hand, mijn armen, mijn lijf. Een leegte die mij inpakte, mij deed krimpen. Mijn huid die harder, kouder, glanzender werd. Mijn rug die pijn deed van het krommen. Mijn vingers die veranderden in kleppen en die ik alleen nog maar kan bewegen als een ander dat met mij doet. Mijn stem, mijn woorden, die zonder letters veranderden in klanken.Dat ene moment waarop mijn oude ik de lege koffer vulde met mijn nieuwe lijf. 

Toen kwam het wachten. De stilte, het donker, het wachten op het moment dat die ander je gaat bespelen. Want hoe blijf je over jezelf vertellen wanneer je niet kunt kiezen wie je hoort? Wanneer je niet kunt bepalen wat je zegt? Nooit weten wanneer het donker licht wordt, de stilte weer gaat zingen. Ik haatte het, ik haatte hem.

Het duurde jaren voor ik leerde hoe ik via de mond en de handen van mijn muzikant toch de wereld mijn eigen stem weer kon geven. Nog steeds kan ik niet kiezen wanneer of wat ik speel, maar bepalen hoe ik klink kan ik wel. Ik klink sloom en chagrijnig tijdens een fanfare, ik houd niet van in het gelid. In kroegen klink ik warme en vol. Na wat whisky geeft mijn muzikant zich over aan mijn wil. Dan ben ik nu en vroeger, mens en instrument. Met mijn klanken bepaal ik hoe jij je voelt.

En soms, heel soms, wanneer de oude muzikant met mij gaat zitten op een bankje in de zon. Wanneer het ruisen in de bomen de lucht wat verder vult, de muzikant de koffer opent, mij teder pakt en begint te blazen. Dan, alleen dan, vult mijn buik zich met liefde. Zing ik zoals ik altijd heb gewild. Dan stopt het haten. Geef ik mij over aan de rimpelige handen, de vlezige mond. Zijn adem wordt mijn stem, zijn handen zijn de mijne, zijn lied is mijn verhaal. Ik ben hem en hij is mij. Toen en nu versmelten, de tonen worden klanken, muziek vliegt door de lucht. Dan stopt de tijd en ben ik even blij geen mens te zijn.