Wie schrijft, die blijft! En dat blijkt te kloppen, dit wordt namelijk het 200e blog bericht dat ik schrijf. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht het bloggen zo lang vol te houden. Voor de grap heb ik even uitgerekend dat ik inmiddels al in meer dan 50.000 woorden geprobeerd heb lief & leed met jullie te delen. En dat dan geïllustreerd met meer dan 400 eigen gemaakte foto’s en tekeningen. Wat een tijd terug begon als een stok-achter-de-deur om mijn camera wat vaker te gebruiken is voor mij persoonlijk inmiddels uitgegroeid tot een soort van openbaar dagboek. Plaatste ik het eerste blogje nog wat onwennig, inmiddels is het een vast dagelijks ritueel geworden. Vaak heb ik zin om te schrijven, soms ook helemaal niet, en meestal doe ik het dan lekker toch.

Zoals de meeste bloggers (denk ik tenminste) stel ik mijzelf vaak de vraag van wat ik wel of niet plaats op mijn blog. Wanneer is iets te privé? Of juist te onpersoonlijk? En laat ik alleen de leuke dingen zien of toon ik ook mijn mindere momenten. Want ook al schrijf je een blog voor je gevoel veilig en beschermd in je eigen huiskamer, in wezen is het natuurlijk hartstikke openbaar. Je weet nooit wie er allemaal meekijken in jouw leven. Er is tenslotte maar een klein percentage bezoekers dat zich in reacties “bekend” maakt. Het merendeel leest in stilte mee.

Daarnaast kun je jezelf ook nog eens de vraag stellen of eventuele lezers hier allemaal wel op zitten te wachten. In het begin twijfelde ik na het schrijven van elk blogje dan ook of ik een linkje zou delen op bijvoorbeeld twitter of facebook. Want val ik anderen dan niet teveel lastig met mijn persoonlijke schrijfprojectje? Inmiddels ben ik grotendeels over die schroom heen, ik ga er maar vanuit dat degene die het willen lezen dat lekker doen en alle anderen gewoon vrolijk voorbij zo’n linkje scrollen.

Inmiddels heb ik bij mijzelf ontdekt dat ik het prettig vind om hier op dit blog zo open mogelijk te zijn over wat er in mij leeft. Wat betekend dat ik zowel mooie als wat moeilijkere momenten hier een plekje probeer te geven. Niet voor niets kies ik er dan ook voor om op dit blog. Ik ben ervan overtuigd dat ik zo op dit blog het meest trouw ben aan mijzelf en aan de onderliggende behoefte om over van alles en nog wat te schrijven. Al vind ik dit ook vaak best lastig hoor. Dan voel ik mijzelf opeens “verplicht” om net als andere bloggers een Give Away te organiseren of voel ik mij ietwat beschaamd als ik een blogje plaats waarin het niet een en al vrolijkheid is. Gelukkig blijk ik dan toch eigenwijs genoeg te zijn om hier niet aan toe te geven.

Het schrijven en het bedenken van een bijpassend beeld (of het vinden van een beeld en het zoeken naar een bijpassende tekst) zie ik als inspirerende dagelijkse uitdaging. De een maakt kruiswoordpuzzels, de ander schrijft een blog, zal ik maar zeggen 🙂 En inmiddels is er naast het schrijven en zoeken nog eens bijgekomen dat ik via mijn blog langzaam aan wat meer contact krijg met andere, door de reacties die mensen plaatsen, dat is iets wat ik echt een hele mooie “extra” vind. Juist de reacties van lezers, ja jij dus, geven het schrijven een gouden randje en geven mij nog meer stimulans om lekker door te blijven bloggen. Op naar de volgende 100!