Een rode maan schijnt dwars door de kale takken haar kamer binnen. Het gordijn wiebelt lichtjes heen en weer op het zuchten van de wind. Het is laat, het oude huis en haar bewoners slaapt. Toch kraakt de trap. Zachtjes sluipt het geluid omhoog. Het stopt voor de deur van haar kamer. Het blijft staan. Het langzaam draaien van de deurknop begint. Millimeter voor millimeter opent de deur zich, het rode maanlicht vermengt zich met het felle licht uit de gang.

Met het schrijven van dit soort zinnen vul ik vandaag mijn dag. Het is november, oftewel  NaNoWriMo, (National Novel Writing Month. Deze maand hoop ik mijn eigen bezwaren eens opzij te zetten en gewoon te gaan schrijven aan het verhaal dat al tijden in mijn hoofd zit. Het te geven aan het papier. Wat begon als een pril idee begint in mijn hoofd al een aardige boom met takken te worden. De woorden zijn als herfstige blaadjes die roepen om hun plek op een tak. Nu ik bewust bezig ben met het bedenken van dit verhaal, merk ik hoe het schrijven eigenlijk meer voelt als het wegschuiven van steeds een laagje stof. Het verhaal is er al, alleen moet ik nog leren het te zien. Het is een speurtocht in mijn eigen hoofd.