Nog geen uur geleden wuifde alles in haar lijf van opgewondenheid. Zijn laatste kus nog op haar hand.
Daar op de kade danst ze nu het eeuwige lied van afscheid nemen, in elke handbeweging de belofte van een latere ontmoeting, in haar hart de angst dat deze er niet zal zijn.
Ze wuift de dag voorbij om de eenzaamheid te omhelzen, oneindig lijkt de tijd tot zijn volgende eerste brief.

Wat weer ontroerend poetisch!
hihi dank je wel!
Lief, dank je wel!